ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ

Στη σελίδα αυτή δημοσιεύουμε ενδιαφέροντα άρθρα, σχόλια, απόψεις, βίντεο και φωτογραφίες από τον τύπο, το internet και άλλα ΜΜΕ, σχετικά με το αντικείμενο της επιτροπής. Τα κείμενα αυτά δεν αντιπροσωπεύουν απαραίτητα τις απόψεις της επιτροπής, κρίθηκαν όμως ενδιαφέροντα για συζήτηση.

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Η μάχη της Αργεντινής με τους «γύπες» (tvxs.gr)

Αναδημοσίευση από το tvxs.gr

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κάθε φοιτητής της Νομικής για τις συμβάσεις είναι ο κανόνας «pacta sunt servanda», που σημαίνει, «οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται». Το δεύτερο πράγμα που μαθαίνει είναι όλες οι εξαιρέσεις του κανόνα αυτού. Το να τηρεί κανείς τις υποχρεώσεις του είναι σίγουρα πολύ θετικό, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να μην είναι η καλύτερη τακτική. Ο Νόμος δεν ασχολείται μόνο με ό,τι είναι δίκαιο για το άτομο, αλλά και με ό,τι είναι καλύτερο για την κοινωνία.  

Επιμέλεια: Μικαέλα Κόλλια


Για τον σκοπό αυτό, οι σύγχρονες νομοθεσίες σχετικά με την πτώχευση (γνωστές και ως πτωχευτικές διαδικασίες) είναι έτσι θεσπισμένες ώστε και να σώζουν όσο το δυνατόν περισσότερα κεφάλαια για τους πιστωτές, αλλά και να αφήνουν σε κάθε εμπλεκόμενο μέρος τη δυνατότητα για ένα νέο οικονομικό ξεκίνημα. Για παράδειγμα, το χρέος μπορεί να πάψει να ισχύει είτε όταν  το πτωχευμένο άτομο έχει επιστρέψει κάποιο μέρος της οφειλής (όχι απαραιτήτως το συνολικό ποσό) ή όταν μια εταιρεία βρίσκεται υπό καθεστώς εκκαθάρισης.

Στις περισσότερες περιπτώσεις πτώχευσης οι πιστωτές λαμβάνουν ένα πολύ μικρό ποσοστό χρημάτων, συχνά λιγότερο από το 10% της συνολικής οφειλής. Ωστόσο, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι είναι ο πιστωτής που θέτει τις προϋποθέσεις για το δάνειο. Έτσι, ενώ μπορεί αρχικά να φαίνεται άδικο να αποφορτίζονται οι πτωχεύσαντες που δεν έχουν εξοφλήσει τις οφειλές τους, αυτό στην πραγματικότητα διατηρεί μια πολύ καλή ισορροπία μεταξύ των συμφερόντων και των δύο μερών. Η ανεύθυνη δανειοδότηση και η ανεύθυνη δανειοληψία είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Αλλά τι συμβαίνει όταν ο οφειλέτης δεν είναι ένα άτομο ή μια εταιρεία, αλλά μια χώρα; Αυτό παρουσιάζει δύο προβλήματα, πολύ διαφορετικά από το τυπικό σενάριο πτώχευσης: Ένα που αφορά τους πιστωτές και ένα που αφορά τους οφειλέτες. Σχετικά με τους πιστωτές, είναι γεγονός ότι πρόκειται για κυρίαρχα κράτη, γεγονός που σημαίνει ότι είναι δύσκολο να ασκήσει κανείς κριτική ή να προωθήσει νόμους εναντίον τους. Όσο αφορά στους οφειλέτες, μακροχρόνια οι χώρες αυτές αποτελούν ένα ασφαλές «στοίχημα» καθώς δε μπορούν να πάψουν να υπάρχουν ή να σταματήσουν να λειτουργούν όπως συμβαίνει με τις εταιρίες. Εφόσον οι πιστωτές έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν θα κερδίζουν πάντα κάτι περισσότερο από μια χώρα.

Σήμερα, λαμβάνοντας υπόψη τα επίπεδα του δημόσιου χρέους σε όλο τον κόσμο (με τις ΗΠΑ, την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα να έχουν μεγαλύτερο χρέος από ό, τι η Αιθιοπία, η Αίγυπτος, η Αργεντινή, η Αγκόλα ή η Χιλή), γίνεται ολοένα και πιο ενδιαφέρον να εξετάσουμε πώς τα συμφέροντα των κρατών οφειλετών και των ιδιωτών πιστωτών πρόκειται να εξισορροπηθούν. Η πρόσφατη δικαστική υπόθεση της NML Capital και της Αργεντινής αποτελεί σημαντικό παράδειγμα για το τι θα μπορούσε να συμβεί αργά ή γρήγορα και στις υπόλοιπες χώρες.

Η υπόθεση

Το 2001 σημειώνεται η οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής, εξαιτίας της κακοδιαχείρισης από όλες τις κυβερνήσεις, από τη σπάταλη της στρατιωτικής χούντας ως τους σύγχρονους γκουρού της ελεύθερης αγοράς. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, με την αλλαγή της χιλιετίας, η Αργεντινής όφειλε σε πολλούς πολλά χρήματα, αλλά κυρίως όφειλε στους ομολογιούχους της πάνω από 100 δις δολάρια. Και όταν η Αργεντινή ανακοίνωσε, το 2001, ότι δεν θα είναι σε θέση να επιτύχει τους προγραμματισμένους στόχους αποπληρωμής του χρέους της, προκλήθηκε ανησυχία αλλά και κινητικότητα στις αγορές. Ορισμένοι ομολογιούχοι δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά να περιμένουν την Αργεντινή να επιστρέψει τα χρήματα αργότερα, έτσι πούλησαν τα ομόλογα σε χαμηλές τιμές σε ανθρώπους που είχαν αυτή τη δυνατότητα. Για τους αγοραστές το είδος συναλλαγής είναι μια εξαιρετικά κερδοφόρα διαδικασία: αγοράζουν ένα ομόλογο στο 10% της αξίας του, αλλά τελικά θα πρέπει να τους καταβληθεί το 30% ή 50%, ή ακόμη και 100 % της συνολικής αξίας. Ορισμένες εταιρείες έχουν ως μόνιμη αυτή την τακτική, και επειδή επωφελούνται και κερδοφορούν καιροφυλακτώντας και περιμένοντας τους πιο αδύναμους να σπάσουν, αποκαλούνται «ληστρικά αμοιβαία κεφάλαια (Hedge Funds)». Εν ολίγοις, όταν κάποιος μπαίνει σε μπελάδες, αρχίζουν να τον περικυκλώνουν για αυτό είναι γνωστά ως οι «γύπες» των αγορών.

Κατά τη διάρκεια της κρίσης, η Αργεντινή δήλωσε ότι δεν ήταν σε θέση να εξοφλήσει τους ομολογιούχους της στο ακέραιο, αφού πρώτα έπρεπε να αποφευχθεί η οικονομική κατάρρευση της ίδιας της χώρας. «Αν χρωστάς στην τράπεζα χίλια ευρώ, έχεις πρόβλημα, αν χρωστάς στην τράπεζα ένα εκατομμύριο ευρώ, τότε έχει αυτή το πρόβλημα», αναφέρει μια ρήση. Οι ομολογιούχοι της Αργεντινής είχαν λοιπόν ένα «τεράστιο πρόβλημα» και πάνω από το 90% εξ αυτών συμφώνησαν, τελικά, να ανταλλάξουν τα ομόλογά τους με νέα ομόλογα, τα οποία θα ήταν στο ένα τρίτο της αξίας των παλαιών. Με άλλα λόγια, έκαναν κούρεμα των ομολόγων κατά 70%. Φαινόταν η καλύτερη απόφαση ώστε να μην αφήσουν την Αργεντινή να καταστραφεί ή από το να μη λάβουν τίποτα στο τέλος.
 
Ωστόσο, το 7% των πιστωτών δεν συμφώνησε στην ανταλλαγή ομολόγων, αν και θα ήταν οι μόνοι για τους οποίους αυτή η συμφωνία θαήταν πραγματικά πολύ κερδοφόρα. Ποιοι ήτα αυτοί; Φυσικά, τα «ληστρικά Hedge Funds». Καλώς ήρθατε στη μάχη του δημόσιου χρέους.

Πρώτος γύρος: Η υπόθεση «Libertad»

Καθώς η Αργεντινή άρχισε να αποπληρώνει τους νέους υποτιμημένους τίτλους, οι «γύπες» συνέχισαν να απαιτούν 100% αποπληρωμή. Σε μια προσπάθεια να επιβληθεί η απαίτηση αυτή, στα τέλη του 2012, ένα επενδυτικό ταμείο που είναι γνωστό ως NML Capital έπεισε το δικαστήριο της Γκάνα να εκδώσει διαταγή κατάσχεσης ενός ιστορικού πλοίου του ναυτικού της Αργεντινής, του Libertad (Ελευθερία), το οποίο εκείνη την περίοδο βρισκόταν στην Τεμα της Γκάνας. Η NML Capital σκόπευε να κρατήσει ως υποθήκη το θωρηκτό, μέχρις ότου η Αργεντινή να κατέβαλλε 20 εκατομμύρια δολάρια ως αντάλλαγμα για την αποδέσμευσή του.
 
Στην περίπτωση μιας ιδιωτικής εταιρίας, αυτή η ενέργεια θα μπορούσε να είναι καταστροφική αλλά, όπως προαναφέρθηκε, δεν ισχύουν τα ίδια δεδομένα για μια χώρα. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι χώρες είναι κυρίαρχοι φορείς.

Είναι παράνομο ένα έθνος να καθορίζει δικαστικές αποφάσεις για επίσημες κρατικές ενέργειες μιας άλλης χώρας, ειδικά όσο αφορά στην κατάσχεση κρατικών περιουσιακών στοιχείων που αποτελούν μέρος του κρατικού μηχανισμού, όπως είναι ένα πλοίο του ναυτικού της χώρας. Η Αργεντινή οδήγησε αμέσως την Γκάνα ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου, το οποίο συμφώνησε ομόφωνα ότι η Γκάνα παραβίαζε τους διεθνείς κανόνες και διέταξε την άμεση αποδέσμευση του πλοίου. Η Γκάνα δε μπόρεσε παρά να υπακούσει. Ο πρώτος γύρος είχε κερδηθεί από την Αργεντινή.

Δεύτερος γύρος: Η αρχή του pari passu και το δικαστήριο της Νέας Υόρκης

Οι «γύπες» όμως, ανέλαβαν αμέσως δράση εναντίον της Αργεντινής, απευθυνόμενοι αυτή τη φορά στα αμερικανικά δικαστήρια. Αυτό κατέστη δυνατό διότι, όταν τα ομόλογα είχαν πωληθεί αρχικά, πριν την οικονομική κατάρρευση, η Αργεντινή εξουσιοδότησε το δικαστήριο της Νέας Υόρκης να αναλάβει τις δικαστικές αρμοδιότητες. Είχε συμφωνήσει, επίσης, ότι όλοι οι πιστωτές θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σύμφωνα με τη νομική αρχή του pari passu, που σημαίνει «με ίσα δικαιώματα». Αυτή είναι μια τυποποιημένη ρήτρα και σημαίνει ότι οι οφειλέτες θα πρέπει να ικανοποιούν τις απαιτήσεις όλων των πιστωτών στο ίδιο ποσοστό.
 
Ωστόσο, το δικαστήριο της Νέας Υόρκης έκανε μια περίεργη ερμηνεία  του νόμου και έκρινε ότι η αρχή του pari passu σημαίνει ότι η Αργεντινή θα πρέπει να καταβάλει σε κάθε ομολογιούχο το πλήρες ποσό, σύμφωνα με την συμφωνία που έχει κάνει ο καθένας με τη χώρα.

Αυτό θα σήμαινε ότι η Αργεντινή πρέπει να πληρώσει στο 93% των ομολογιούχων το 30% της αρχικής οφειλής (εξαιτίας του κουρέματος), αλλά στο 7% των ομολογιούχων να πληρώσει το 100% του χρέους (περίπου $ 1,5 δις ευρώ). Αυτό σημαίνει ότι η Αργεντινή θα πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς τους πιστωτές που συμφώνησαν στο κούρεμα, και ταυτόχρονα να εξοφλήσει και τα ληστρικά αμοιβαία κεφάλαια. Η Αργεντινή αρνήθηκε να πληρώσει δηλώνοντας πως έχει πρόβλημα ρευστότητας. Από την πλευρά του το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ απέρριψε και την έφεσή της Αργεντινής και η απόφαση είναι πλέον τελεσίδικη.

Οι δυσκολίες εφαρμογής της παρούσας απόφασης γίνονται πρόδηλες και από το γεγονός ότι ακόμη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διαφωνεί με αυτή. Το δικαστήριο επέβαλλε στην Αργεντινή να επιστρέψει το 100% του χρέους στα ληστρικά Hedge Funds, αλλά κάποιος που θα μπορούσε να ξεπληρώνει τόσο εύκολα τα χρέη του, δε θα βρισκόταν υπό καθεστώς πτώχευσης. Ακριβώς αυτή η αδυναμία να αποπληρώσει κανείς τις οφειλές του πλήρως είναι που οδηγεί στην πτώχευση.

Έτσι, το 93% των ομολογιούχων δέχτηκαν την πτώχευση της Αργεντινής, και με αυτό το τρόπο, και οι δύο πλευρές -πιστωτές και οφειλέτες- πλήρωσαν το τίμημα για τις ανεύθυνες δανειοδοτικές και δανειοληπτικές πράξεις τους. Με αυτόν τον τρόπο οι ομολογιούχοι έδωσαν χρόνο στην Αργεντινή να σταθεί και πάλι στα πόδια της, ώστε στη συνέχεια να μπορέσει να τους εξοφλήσει τουλάχιστον ένα μέρος των χρημάτων. Από την πλευρά της, η Αργεντινή αναγνώρισε ότι είχε την υποχρέωση να πληρώσει τους ομολογιούχους και τίμησε αυτή τη συμφωνία.

Όμως για τους «γύπες» των αγορών η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική, παρά το γεγονός ότι αγόρασαν τα ομόλογα αφότου η Αργεντινή δήλωσε την αδυναμία της.

Η δικαστική απόφαση της Αμερικής ενισχύει τα ληστρικά κεφάλαια, χορηγώντας τους ευνοϊκούς όρους (την πλήρη αποπληρωμή), που θα ήταν αδύνατο να παραχωρήσει σε όλους τους πιστωτές. Με την έγκριση αυτής της απόφασης, που φαίνεται να έχει μια παράξενη εικόνα της ίσης μεταχείρισης, το δικαστήριο έχει ουσιαστικά μετατραπεί σε ένα μέσο για την επιβολή ενός κερδοσκοπικού αμοιβαίου κεφαλαίου, σε ένα διαμεσολαβητή που δεν απαιτεί μόνο μια καλή συμφωνία, αλλά απαιτεί τα πάντα. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι, αν η NML είχε συμφωνήσει με το 30% της  αποπληρωμής, θα εξακολουθούσε να έχει τεράστιο κέρδος, καθώς είχε αγοράσει τα ομόλογα σε πολύ χαμηλότερη αξία από την αρχική. Εντούτοις, το γεγονός ότι απαιτεί το 100% θα της αποφέρει 1.300% απόδοση της επένδυσης.
Τέλος η απόφαση του δικαστηρίου των ΗΠΑ έχει και μία ακόμη ανάγνωση καθώς ενδέχεται επηρεάσει την προθυμία των πιστωτών για μια μελλοντική αναδιάρθρωση, καθώς περιμένουν κάποιον άλλο να προσφερθεί να αναλάβει το χρέος εθελοντικά, έτσι ώστε να μπορούν αυτοί να βγουν καθαροί. Επίσης, δυσκολεύει και τη δυνατότητα μιας ομόφωνης συμφωνίας με τους πιστωτές, και δίνει μεγαλύτερη δύναμη στα ληστρικά κεφάλαια. Λαμβάνοντας υπόψη ότι πολλές δυτικές χώρες έχουν μεγαλύτερο χρέος από την Αργεντινή, αυτό θα μπορούσε να έχει συνέπειες για όλους μας.

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

10 αλήθειες και 7 ντοκουμέντα για τη ΔΕΗ (The Press Project)

Αναδημοσίευση από το ThePressProject 

Το ThePressProejct δημοσιεύει 10 απαντήσεις στο non-paper της Νέας Δημοκρατίας και 7 ντοκουμέντα από τους κακοπληρωτές της ΔΕΗ (ναι είναι και η ΝΔ ανάμεσά τους):










Αυτές τις ημέρες κυκλοφορούν διάφορα non-paper και «δημοσιογραφικά» κείμενα που σχετίζονται με «αλήθειες και ψέματα» σχετικά με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Είπαμε να συνεισφέρουμε στον δημόσιο διάλογο και εμείς με τη σειρά μας με κάποιες παρατηρήσεις.
 

Ας δούμε μερικά από τα επιχειρήματα και τα αντεπιχειρήματα που παρουσιάζονται στον Τύπο:
 
1. Η ΔΕΗ χρωστάει πολλά
 
Ναι, αλλά η ΔΕΗ είναι κερδοφόρα. Το 2013 ο κύκλος εργασιών της ανήλθε στα 6 δισεκατομμύρια ευρώ και για την ίδια περίοδο τα κέρδη της ήταν 987 εκατομμύρια ευρώ. Άλλωστε δεν υπάρχει επιχείρηση στην ελεύθερη αγορά που δεν έχει συνάψει δάνεια προκειμένου να επεκταθεί ή να λύσει προβλήματα ρευστότητας. Η ύπαρξη δηλαδή δανεισμού δεν σημαίνει αυτόματα προβληματική λειτουργία.
 

Ωστόσο αν θεωρήσουμε ότι όντως η ΔΕΗ έχει πρόβλημα αξίζει να σημειώσουμε ποιος τα δημιουργεί; Ο μεγαλύτερος οφειλέτης της ΔΕΗ είναι φυσικά το κράτος, το οποίο σύμφωνα με αυτά που ακούστηκαν αυτές τις ημέρες στη βουλή χρωστάει περί τα 170 εκατομμύρια ευρώ. Δεν είναι όμως μόνο το κράτος που δημιουργεί τα προβλήματα. Την Πέμπτη το πρωί ο Νικήτας Κακλαμάνης ζήτησε από τον αρμόδιο υπουργό να λάβει μέχρι αύριο την λίστα με τους μεγαλοοφειλέτες της ΔΕΗ. Συγκεκριμένα το απόσπασμα της δήλωσής του ήταν: «...θα ήθελα μέχρι την Παρασκευή που θα γίνει η ψηφοφορία επί της αρχής, να φέρετε στην Επιτροπή μας τον κατάλογο των μεγαλοφειλετών της ΔΕΗ. Πέραν του Δημοσίου με τα εκατόν εβδομήντα εκατομμύρια, όπως ανέφερε στην ομιλία της η κυρία Φούντα. Ποιοί είναι οι μεγαλοφειλέτες της ΔΕΗ; Και μην μου προτάξετε τα Προσωπικά Δεδομένα, διότι η ερώτησή μου δεν αφορά φυσικά πρόσωπα. Δεν υπάρχουν μόνο φυσικά πρόσωπα, υπάρχουν Ανώνυμες Εταιρείες, κανάλια, εφημερίδες κλπ. Θέλω λοιπόν τον κατάλογο των μεγαλοφειλετών της ΔΕΗ την Παρασκευή και να διανεμηθεί σε όλα τα μέλη της Επιτροπής.»
 

Μέχρι λοιπόν ο κύριος Ταγαράς να βρει την επίμαχη λίστα και μια που αναφέρθηκαν κανάλια, εφημερίδες κ.λπ. δημοσιεύουμε παρακάτω αποσπάσματα από παλαιότερους λογαριασμούς της ΔΕΗ με ενδιαφέροντα στοιχεία ως προς τα ληξιπρόθεσμα χρέη. Σημειώνουμε δε ότι όπως αποκάλυψε πριν από μερικούς μήνες ο Κώστας Βαξεβάνης στο περιοδικό Hot Doc η ΝΔ χρωστούσε πάνω από μισό εκατομμύριο ευρώ στη ΔΕΗ.
 
ΠΟΡΤΟ ΚΑΡΑΣ Νο1.: Ανεξόφλητο ποσό άνω του μισού εκατομμυρίου - Δεν κόπηκε το ρεύμα
 


 
ΠΟΡΤΟ ΚΑΡΑΣ Νο2.: Ανεξόφλητο ποσό άλλο μισό εκατομμύριο - Δεν κόπηκε το ρεύμα

 
Θεόδωρος Αγγελόπουλος: Ανεξόφλητο ποσό 14.542,99€ - Δεν κόπηκε το ρεύμα
 

 
ΔΟΛ: Ανεξόφλητο ποσό 53.735,53€ - Δεν κόπηκε το ρεύμα, κάτι δεν πάει καλά με το ΕΕΤΗΔΕ
 

 
ΣΚΑΪ: Ανεξόφλητο ποσό 51.790,00€ - Δεν κόπηκε το ρεύμα, πλήρωσε το ΕΕΤΗΔΕ μετά την αποκάλυψη του TPP
 

 
ΠΗΓΑΣΟΣ: Ανεξόφλητο ποσό 28.538,00€ - Δεν κόπηκε το ρεύμα, Επίσης ερωτηματικά για το ΕΕΤΗΔΕ
 

 
Φυσικά σε όλους αυτούς η ΔΕΗ δεν έκοψε το ρεύμα, κάτι που έκανε με μεγάλη ευκολία σε δεκάδες χιλιάδες άπορους συμπολίτες μας. Ας μην επικαλούνται λοιπόν (ψευδώς) την κακή κατάσταση της ΔΕΗ αυτοί που την κατάκλεψαν όλα αυτά τα χρόνια.
 
2. Το κρατικό μονοπώλιο είναι «ελληνική πρωτοτυπία»
 
Το επιχείρημα της κυβέρνησης όπως διαφαίνεται από το non-paper και κάποιους «εύπιστους» δημοσιογράφους είναι ότι σε όλες τις χώρες της Ευρώπης δεν υπάρχει μονοπώλιο στην ενέργεια. Αυτό είναι αλήθεια.

 

Αυτό που όμως δεν αναφέρεται είναι ότι λόγω της ιδιαίτερης γεωγραφίας της χώρας καμία ιδιωτική εταιρία δεν είχε ιδιαίτερη όρεξη να έρθει στην Ελλάδα και να στήσει εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα επίγειο και υποθαλάσσιο δίκτυο διανομής προκειμένου να φέρει ηλεκτρικό σε χωριά με 11 κατοίκους. Υπάρχει δηλαδή λόγος που μέχρι να φτάσουμε στην κρίση και να αρχίσουμε το ξεπούλημα δεν είχε εμφανιστεί κανένας υποψήφιος ανταγωνιστής
 
3. Η ιδιωτικοποίηση θα είναι προς όφελος του πολίτη 
 
Το επιχείρημα της κυβέρνησης εδώ είναι ότι η «Μικρή ΔΕΗ» θα φέρει ανταγωνισμό που θα οδηγήσει αυτόματα στην μείωση των τιμολογίων. Αυτό είναι ένα μεγάλο και άχαρο ψέμα.

 

Η αλήθεια είναι ότι πουθενά στην Ευρώπη (την οποία επικαλούνται όποτε τους συμφέρει) το κόστος του ρεύματος για τον πολίτη δεν μειώθηκε εξαιτίας του ανταγωνισμού. Για την ακρίβεια στη Γερμανία η αύξηση των τιμολογίων είναι της τάξης του 21% τα δύο τελευταία χρόνια, στη Βουλγαρία 40%, στη Βρετανία 31%, στην Γαλλία 22%, ακόμα και στη Φιλναδία που όλα λειτουργούν σωστά η αύξηση είναι της τάξης του 16%.
 

Ακόμα όμως και αν υποθέσουμε ότι η ελεύθερη αγορά αποφασίσει για κάποιο αδιανόητο λόγο να λειτουργήσει στην Ελλάδα για πρώτη φορά από τον μεσοπόλεμο η οικονομική πραγματικότητα αυτοκαταργεί το συγκεκριμένο επιχείρημα εφόσον το νομοσχέδιο προβλέπει ότι η «Μικρή ΔΕΗ» θα πάρει αναλογικά τα βάρη των κόκκινων λογαριασμών και θα έχει επιπλέον την υποχρέωση να επενδύσει. Από που θα αντλήσει τα κεφάλαια σε μια χώρα στην οποία εκδίδονται κάθε ημέρα 1000 εντολές διακοπής ρεύματος;
 

Τέλος η κυβέρνηση στο non-paper αναφέρει ότι τα τελευταία χρόνια η ΔΕΗ έχει αυξήσει τα τιμολόγιά της μέχρι και 40% σε συγκεκριμένες κατηγορίες. Η αλήθεια είναι ότι η ΔΕΗ παρόλο που είναι ιδιωτικοποιημένη κατά 49% δεν αποφασίζει μόνη της για τις αυξήσεις των τιμολογίων. Είναι οι ίδιες οι κυβερνήσεις που την κατηγορούν τώρα τον άτιμο κρατισμό που επέβαλλαν τις δυσβάσταχτες αυξήσεις.
 
4. Οι εργαζόμενοι είναι εξασφαλισμένοι
 
Ανάμεσα στα πιο ευφάνταστα επιχειρήματα της κυβέρνησης είναι ότι το νομοσχέδιο εξασφαλίζει τους εργαζόμενους. Η αλήθεια είναι ότι τους εξασφαλίζει για λίγα χρόνια, αλλά γνωρίζοντας τη μοίρα των 300.000 περίπου δημοσίων υπαλλήλων που είδαν τις ζωές τους να διαλύονται από την αρχή της κρίσης δεν μπορεί μια πενταετία να θεωρείται εξασφάλιση.

 
5. Δεν έχει καμία σχέση το σκάνδαλο της Energa και της Hellas Power με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.
 
Υπάρχει έντονη προσπάθεια από τα «συνεργαζόμενα ΜΜΕ» να ξεκαθαριστεί ότι το σκάνδαλο με την προηγούμενη προσπάθεια εναρμόνισης της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Οδηγία περί μονοπωλίων δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την «Μικρή ΔΕΗ». Η κυβέρνηση δεν θέλει να παραδεχτεί ότι τα θαλάσσωσε την προηγούμενη φορά χάνοντας εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και ως αποτέλεσμα της δικής της ανικανότητας να δημιουργήσει τους μηχανισμούς ελέγχου λειτουργίας των ιδιωτικών παρόχων ενέργειας σήμερα οι δανειστές μας πιέζουν να δώσουμε μπιρ παρά και τα ασημικά.

 
6. Το κράτος θα συνεχίσει να ασκεί κοινωνική πολιτική 
 
Είναι αλήθεια ότι τυπικά η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας είναι αυτή που καθορίζει τις υποχρεώσεις για την παροχή ενέργειας. Το πρόβλημα είναι ότι αν η κυβέρνηση συνεχίσει να ασκεί την κοινωνική πολιτική που ασκούσε μέχρι σήμερα, με τις χιλιάδες οικογένειες που ζουν χωρίς ρεύμα (ας μην ξεχνάμε και τους θανάτους από μαγκάλια) τότε καλύτερα να λείπει το βύσσινο. Η παρουσία ενός ιδιώτη στην αγορά δεν μπορούμε να φανταστούμε πως θα βελτιώσει την κατάσταση.

 
7. Ο νέος ιδιοκτήτης θα κάνει σοβαρές επενδύσεις
 
Πρόκειται για αντιφατικό επιχείρημα. Από την μία η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η αγορά δεν θα μπορούσε να αυτορυθμιστεί επειδή το κόστος δημιουργίας δικτύων και εργοστασίων παραγωγής ενέργειας θα ήταν απαγορευτικό και λίγες παραγράφους παρακάτω στο non-paper γράφει ότι ο νέος ιδιοκτήτης θα επενδύσει εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να γίνει ανταγωνιστικότερος. Κάποιο από τα δύο δεν μπορεί να ισχύει.

 
8. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, αυτή είναι η απόφαση των δανειστών
 
Καταρχάς η Τρόικα είχε δεχτεί την προηγούμενη φορά την παραχώρηση των δικτύων σε δύο ιδιωτικές εταιρίες και το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Η αλήθεια μάλιστα είναι ότι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ο ρόλος των κρατικών παρόχων ενέργειας έχει αμφισβητηθεί επίσης από την Ε.Ε. Για παράδειγμα η Γερμανία μέσω της κρατικής επιχείρησης ηλεκτρισμού παρέχει ειδικές εκπτώσεις στους βιομηχάνους και βρίσκεται υπό έλεγχο για μονοπωλιακές πρακτικές. Σε κάθε περίπτωση το σπάσιμο του μονοπωλίου δεν είναι υποχρεωτικό να έρθει μέσω του ξεπουλήματος.

 
9. Έτσι και αλλιώς το 70% της ΔΕΗ παραμένει κρατικό
 
Η αλήθεια είναι ότι η ΔΕΗ θα είναι για πολύ λίγο ακόμα δημόσια. Εκτός του ότι ήδη το 49% της είναι μετοχοποιημένο στο χρηματιστήριο ένα 17% επιπλέον έχει μεταφερθεί στο ΤΑΙΠΕΔ προς «αξιοποίηση», συμπεριλαμβανομένου σε αυτό και το management, δηλαδή τον έλεγχο της εταιρίας. Ακόμα κι έτσι όμως στο δίκτυο της ΔΕΗ αυτή τη στιγμή είναι συνδεμένες μονάδες παραγωγής ρεύματος ιδιωτών που ξεπερνάνε το 40% της συνολικής παραγωγής. Και μη βιαστείτε να χαρείτε, οι παραγωγικές αυτές μονάδες των ιδιωτών χρηματοδοτούνται από το κράτος με εκατοντάδες εκατομμύρια (πρόσφατα μέσω του Fast Track δώθηκαν άλλα 100 εκατομμύρια ευρώ επιδότησης με μοναδική υποχρέωση την απασχόληση έξι (6) ανθρώπων).

 
10. Μπορούμε να ζήσουμε και με λάμπες
 
Το σύμπαν και η βλακεία του Ταμήλου είναι απεριόριστα μεγέθη.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Ξεπούλημα - Ξεσηκωμός (του Νίκου Μπογιόπουλου, για τη "μικρή" ΔΕΗ)

Αναδημοσίευση από το enikos.gr

ΠΡΩΤΟ: Όταν βγάζεις στο σφυρί μια επιχείρηση που σύμφωνα με τα οικονομικά αποτελέσματα του Α’ τριμήνου 2014, ο τζίρος της άγγιξε το 1,5 δισ. ευρώ, που τα (προ φόρων, τόκων κλπ) κέρδη της ανήλθαν στα 309 εκατ. ευρώ και που ο ετήσιος κύκλος εργασιών της κινείται κατά μέσο όρο στα 6 δισ. ευρώ, τότε αυτό που κάνεις δεν είναι απλώς ξεπούλημα. Κινείται στα όρια της κλοπής και της αρπαγής…

ΔΕΥΤΕΡΟ: Όταν παραδίδεις στα ιδιωτικά συμφέροντα μεγάλο μέρος σημαντικότατων υποδομών ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας μαζί με το δικαίωμα να παράγουν και να διανέμουν ρεύμα. Όταν βάζεις «πωλητήριο|» σε δέκα μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και σε μεγάλο μέρος των κοιτασμάτων λιγνίτη που αντιστοιχούν σε κοιτάσματα 450 εκατομμυρίων τόνων. Όταν κόβεις το 30% του σώματος της επιχείρησης, το πιο προσοδοφόρο, και το παραχωρείς στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Όταν χαρίζεις έτοιμες υποδομές και  ταυτόχρονα με όλα αυτά παραδίδεις στον «επενδυτή» και εξασφαλισμένο πελατολόγιο που αντιστοιχεί στο 30% της ηλεκτρικής ενέργειας που πουλά η ΔΕΗ, τότε αυτό που κάνεις δεν είναι απλώς ξεπούλημα. Είναι πολιτικό και οικονομικό έγκλημα!

ΤΡΙΤΟ: Η υπόθεση της ΔΕΗ είναι ενδεικτική του κράτους που λειτουργεί ως συλλογικός κομματάρχης της ολιγαρχίας. Η μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας, που φτιάχτηκε με το αίμα του λαού, πίνει το αίμα του λαού για να ποτίζει επί δεκαετίες ξένους και ντόπιους πλουτοκράτες. Και αφού η ΔΕΗ έκανε το «χρέος» της, αφού χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο για το κάθε λογής χαράτσωμα του κόσμου της δουλειάς, αφού μετατράπηκε σε δυνάστη που αρμέγει με απανωτές αυξήσεις τον μικρομεσαίο καταναλωτή ρεύματος για να χαρίζει ρεύμα στις «Πεσινέ», αφού έγινε ο μηχανισμός μέσω του οποίου η κοινωνική ανάγκη για ρεύμα μετατρέπεται σε εμπόρευμα πολυτελείας που όποιος δεν έχει να το πληρώσει οδηγείται στο μαγκάλι, αφού αξιοποιήθηκε ως κομματικό και συνδικαλιστικό φέουδο μιας επιφανούς γλίτσας που συνωθείται στο ξεδιάντροπο κλαμπ των αυτοαποκαλούμενων «σωτήρων», τώρα κομματιάζεται και τεμαχίζεται. Για να κάνει την ίδια δουλειά με πριν και για λογαριασμό και πάλι των «Πεσινέ».

Αλλά αυτή τη φορά η δουλειά θα γίνεται πιο μοβόρικα. Με όρους «Ελ Ντοράντο». Εκεί που δεν χωρούν τα περί «κοινωνικού ελέγχου» ούτε ως αυταπάτη. Εκεί που ο κανιβαλισμός της απομύζησης κέρδους αποτελεί ρουτίνα. Στα «Ελ Ντοράντο» της «ελεύθερης οικονομίας» τους, όταν τα ποσοστά κέρδους πρέπει να ανέβουν πάση θυσία, όταν το κεφάλαιο αναζητά νέα πεδία ληστρικής κερδοσκοπίας, τότε συνηθίζεται η λαϊκή αφαίμαξη να γίνεται χωρίς τη διαμεσολάβηση του κράτους και των πολιτικών υπηρετών της πλουτοκρατίας. Είναι τότε που το κράτος των «Πεσινέ» παραδίδει τις ΔΕΗ απευθείας στις «Πεσινέ».

ΤΕΤΑΡΤΟ: Όλα τα προηγούμενα στη γλώσσα των κυβερνώντων και της ΕΕ λέγεται «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας». Στη γλώσσα της πιάτσας και των κανονικών ανθρώπων λέγεται δουλεία και εκδούλευση στα μεγάλα συμφέροντα. Και στη γλώσσα της επιστήμης λέγεται κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός. Στην πιο τυπική, απροσχημάτιστη και αδηφάγα μορφή του.   

ΠΕΜΠΤΟ: Η υπόθεση της ΔΕΗ ανήκει σε εκείνες τις περιπτώσεις που ξεδιπλώνεται όλη η ξετσιπωσιά της καθεστωτικής προπαγάνδας. Η σάρα, η μάρα και οι «Πορτοσάλτε» της εν λόγω συνομοταξίας, όσους διαμαρτύρονται για το έγκλημα του ξεπουλήματος τους συκοφαντούν σαν «υπερασπιστές της αμαρτωλής ΔΕΗ»! Αλλά:

Οι πάντες γνωρίζουν πως αφενός όποιος είναι πραγματικά κατά του ξεπουλήματος ποτέ δεν υπερασπίστηκε τη ΔΕΗ που υπήρχε και υπάρχει. Υπερασπίζεται τη ΔΕΗ που θα μπορούσε και θα έπρεπε να υπάρχει. Δηλαδή μια επιχείρηση, στο πλαίσιο μιας οικονομίας και μιας πολιτικής που θα αντιλαμβάνεται το ρεύμα ως κοινωνικό αγαθό, την ενέργεια ως μοχλό κοινωνικής ανάπτυξης, τις υποδομές ως κοινωνική περιουσία και την ανθούσα ΔΕΗ ως όργανο δίκαιης κατανομής αυτού του κοινωνικού πλούτου. 

Αφετέρου, οι πάντες ξέρουν πως οι μόνιμοι ιδεολογικοί και επικοινωνιακοί βαστάζοι της πολιτικής που βάζει τη ΔΕΗ χαρατσώνει επί Μνημονίων και να  αυξάνει την τιμή του ρεύματος ανεξαρτήτως Μνημονίων, οι μόνιμοι σφουγγοκωλάριοι των κομμάτων που σήμερα ξεπουλάνε τη ΔΕΗ και που χτες την αξιοποιούσαν σαν κομματικό και συνδικαλιστικό φέουδο, είναι ακριβώς αυτή η σάρα και η μάρα των  «Πορτοσάλτε».  

ΕΚΤΟ: Μέσω της ΔΕΗ επανέρχεται με κατακλυσμιαίο τρόπο η μπουρδολογία που καμώνεται τον «επιστημονικό» λόγο, όταν αξιοποιεί το  δημόσιο χρέος ως πρόσχημα για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Υποτίθεται ότι με την ιδιωτικοποίηση, αφενός θα εισρεύσουν έσοδα στα ταμεία του κράτους, αφετέρου το κράτος θα απαλλαγεί από δαπάνες για τη λειτουργία των επιχειρήσεων που θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Με αυτό τον τρόπο - όπως ισχυρίζονται τα προπαγανδιστικά επιτελεία της εκποίησης - το δημόσιο χρέος θα μειωθεί και μαζί του θα εκλείψουν και τα αίτια της λιτότητας...

Η ζωή τι λέει για όλα τα παραπάνω; Η ζωή λέει πως η αλήθεια, θαμμένη βέβαια από εκείνους που κανοναρχούν το δημόσιο λόγο και την ενημέρωση,  είναι εντελώς διαφορετική. Το αποδεικνύουν τα γεγονότα. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα το ξεπούλημα πάει χέρι – χέρι με την διόγκωση του χρέους αναλύθηκε στο χτεσινό σημείωμα της στήλης. Όπου, αντιπαραβάλλοντας τα στοιχεία του ξεπουλήματος που συντελείται επί 25 χρόνια με τα στοιχεία του δημόσιου χρέους, αποδεικνύεται ότι δεν μειώνεται αλλά διογκώνεται! Αποδεικνύεται, δηλαδή, ότι οι «σωτήρες» – εκποιητές δεν ξεπουλούν για να μειώσουν το δημόσιο χρέος. Ξεπουλούν λόγω του ταξικού τους χρέους. Είναι το ίδιο ταξικό χρέος που τους καθοδηγεί να αποστερούν το λαό από μισθούς, συντάξεις, κοινωνική φροντίδα, εργασιακά δικαιώματα, το ίδιο αυτό ταξικό χρέος τους καθοδηγεί να αποστερούν το λαό και από τη δημόσια περιουσία του.

Αλλά η αύξηση του χρέους δια της ιδιωτικοποίησης του κράτους δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Στις ΗΠΑ, τη «Μέκκα του καπιταλισμού», εκεί που έχει ιδιωτικοποιηθεί ακόμα και η έννοια «κράτος», το χρέος από το 2009 και μέσα σε μια 5τία πήγε από το 65% στο 102% του ΑΕΠ  - 12,7 τρισ. ευρώ. Στην Ιαπωνία το ίδιο διάστημα εκτινάχτηκε από το 174% στο 227% - 7,2 τρισ. ευρω. Στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, που αποτελεί τα 2/3 της τρόικας των ιδιωτικοποιήσεων και των «απελευθερώσεων», το χρέος ανήλθε από 79,9% στο 87,1% -11,4 τρις. ευρώ (Χάρης Σαββίδης, «Ημερησία»).


Το υπόδειγμα της Βρετανίας

Το πιο χαρακτηριστικό, όμως, παράδειγμα που αποκαλύπτει το ψεύδος της θεωρίας περί «επωφελών» ιδιωτικοποιήσεων είναι η Βρετανία. Εδώ και 30 χρόνια η Βρετανία του κεντροαριστεροδέξιου «θατσερισμού βασιλεύει η αρχή «η κοινωνία δεν είναι τίποτα, το άτομο είναι το παν». Στη θέση του «ατόμου» βάλτε τις περίφημες «αγορές». Ας δούμε, όμως, ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της τριακονταετούς εφαρμογής της πολιτικής της ιδιωτικοποίησης στη Βρετανία, σχετικά με το δημόσιο χρέος της χώρας (στοιχεία ΟΟΣΑ, Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών):
  • Το 1980, τέσσερα χρόνια μετά από την έλευση του ΔΝΤ στο Λονδίνο έπειτα από πρόσκληση των Εργατικών και ένα χρόνο μετά από την άνοδο της Θάτσερ στην πρωθυπουργία, το δημόσιο χρέος της Βρετανίας βρισκόταν στο 58% του ΑΕΠ της. Σήμερα έχει εκτιναχτεί στο 90,6% του ΑΕΠ και ξεπέρασε το 1,7 τρισ. ευρώ.
  • Το 1980 το χρέος των νοικοκυριών στη Βρετανία ήταν στο 37% του ΑΕΠ. Σήμερα έχει τριπλασιαστεί και ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ.
  • Το 1980 το χρέος των επιχειρήσεων στη Βρετανία ήταν στο 64% του ΑΕΠ. Το 2010 είχε διπλασιαστεί και είχε ανέλθει στο 126% του ΑΕΠ.
  • Συνολικά το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της Βρετανίας ήταν το 1980 στο 160% του ΑΕΠ της. Σήμερα το συνολικό χρέος της χώρας έχει υπερδιπλασιαστεί και ξεπερνά το 400% του ΑΕΠ της.
Επαναλαμβάνουμε: Αυτά είναι τα αποτελέσματα του μεγαλύτερου προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων όλων των εποχών που συντελέστηκε στη Βρετανία. Αυτά συμβαίνουν στη «Μέκκα» των ιδιωτικοποιήσεων. Το ξεπούλημα τριάντα χρόνων στη Βρετανία αυτό που είχε ως αποτέλεσμα δεν ήταν η μείωση του χρέους, αλλά ο πολλαπλασιασμός του.

Ωστόσο στην Ελλάδα, οι κοσμοπολίτες του ξεπουλήματος, που αποκαλούν τους άλλους «επαρχιώτες», πουλούν φούμαρα περί «επωφελών ιδιωτικοποιήσεων που μειώνουν το χρέος», όταν είναι αποδεδειγμένο πως όσο περισσότερο ξεπουλούν - στη Βρετανία, στην Ελλάδα, στη Γουαδελούπη - τόσο περισσότερο το χρέος αυξάνεται! Και τούτο διότι πολύ απλά το δημόσιο χρέος, με ή χωρίς ιδιωτικοποιήσεις, συνεχίζει να συνιστά «το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού» που αξιοποιείται ως ένας «από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης» του κεφαλαίου μέσα από την κλοπή του λαού και μέσα από το «ξεπούλημα του κράτους (Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, Α' τόμος, σελ. 779).


ΕΒΔΟΜΟ: Η σάρα και η μάρα του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου, έχει βαλθεί, ήδη και προκαταβολικά, με αφορμή τις διαμαρτυρίες κατά του ξεπουλήματος της ΔΕΗ και της χώρας να βαφτίσει την αντίσταση στην λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων σαν «διασάλευση της τάξης»! Τις κινητοποιήσεις σαν «υπονόμευση του τόπου»! Τις απεργίες σαν «εκβιασμό των μειοψηφιών»! Απέναντι στον δικό τους πολιτικό εκβιασμό και την δική τους ιδεολογική τρομοκρατία, η απάντηση βρίσκεται πάλι στην επισήμανση του Μαρξ:  Φροντίστε – έλεγε – να μην είστε λίγοι όταν θα υπερασπίζεστε το δίκιο γιατί τότε θα σας χτυπήσουν στο όνομα της «πάταξης της ανταρσίας». Φροντίστε να είστε εκατομμύρια. Τότε δεν θα μπορούν να μιλούν για «παρανομία». Γιατί τότε θα πρόκειται για ξεσηκωμό!